Μαθήματα στενο-βραχίας

Η ομάδα έβαλε τα καλά της. Γυάλισε το σετ αρματώματος, έπλυνε τις στολές της και την Κυριακή 28 Οκτωμβρίου πήγε για παρέλαση στα ανεξερεύνητα (από σπηλαιολογικής πλευράς) όρη των πρόποδων του Ολύμπου. Ξεκινήσαμε κατά τις 9:00 το πρωί χαλαρά-χαλαρά από το σύλλογο και κατευθυνόμαστε προς το Ν. Λαρίσης. Στους Γόννους μας περίμενε ο πρωταγωνιστής της σημερινής ημέρας, ο κύριος Τάσος.

Τώρα ακολουθούμε τα ίχνη του και οδηγούμαστε σε υψόμετρο 400 περίπου μέτρων με φόντο τον ασβεστόλιθο και περπατώντας μονοπάτι μισής ώρας ανάμεσα σε πουρνάρια και ποώδη βλάστηση φτάνουμε στο ‘’ποθούμενο’’- Σπήλαιο ''Λαζάρου''.

                                                                             

Αρχίζει ψιλόβροχο αλλά πρίν μας προλάβει διαβαίνουμε την είσοδο μιας νέας σπηλιάς. Με είσοδο διαμέτρου 80 cm μπαίνουμε μέσα σε ελικοειδή διαδρομή 8 μέτρων. 

Στο τέλος του διαδρόμου μια οπή διαμέτρου 60 cm στενεύει τα περιθώριά μας και για 5 μέτρα ακόμη συνεχίζουμε σέρνοντας. Ως εκεί όμως. 

Η επόμενη οπή απεδείχθη αδιαπέραστη...Κρίμα! Φαίνεται ότι ανοίγει αίθουσα με σταλαγμιτικό υλικό. Έγιναν προσπάθειες για να εισχωρήσουμε, εκτοπίζοντας το χώμα, όμως μάταια. Σύμφωνα με πληροφορίες στο επόμενο στάδιο υπάρχει βάραθρο

Το σπήλαιο μπορεί να χαρακτηριστεί ζεστό και στεγνό και εξίσου φιλικό για τη δημιουργία μιας φωλιάς αλεπούς που συναντήσαμε. Ένα ανθρώπινο δόντι στο εσωτερικό υποδηλώνει το ρόλο ανθρωπίνου καταφυγίου σε προγενέστερα χρόνια.

Ξεκούραστο και ευχάριστο αλλά και χωματώδες μιας και η ομάδα βγήκε έξω με τις στολές αλλαγμένες ως προς το χρώμα λόγω της υπερβολικής σκόνης.

Η εξερεύνηση όμως συνεχίστηκε εις διπλούν για σήμερα.Το επόμενο εύρημα απετέλεσε μία διάκλαση όπου η ομάδα περπατούσε άνετα επί 15 μέτρα από την είσοδο. Στο τέλος όμως βρεθήκαμε σε υπερβολικό στένωμα και η δίψα για σπηλιά σβήστηκε εδώ για σήμερα.

Αντιθέτως με το πρώτο σπήλαιο τώρα βρισκόμαστε σε υγρό και σχετικά κρύο περιβάλλον. 

Παρ’ότι μικρό οι σταλακτίτες και σταλαγμίτες συνέχισαν να κοσμούν το οπτικό μας πεδίο όπως και σε μεγάλα σπήλαια.Αυτή την ομορφιά και σε συνδυασμό με τα κοράλια που κατέκλυζαν τα τοιχώματα την απολάμβαναν και οι μόνιμοι κάτοικοι του σπηλαίου, τα δολιχόποδα.

Εδώ ταιριάζει το ρητό :‘’Τα πιο ακριβά αρώματα βρίσκονται σε μικρά μπουκαλάκια’’